should prevail. We purposely avoid entering into the minute criticisms of our author, by which he properly exposes the absurd, we had almost said, the impious assumption of Dr. Clarke, that to show that man was a master-piece of God's creation, all the persons in the Godhead are represented as united in council and effort to produce this astonishing creature.' On the whole, we agree with Mr. Bellamy, in his general remarks on the annotations of Dr. Clarke, which we read as they came out; and we shall close this article by expressing our approbation of the passage with which our author takes his leave of the doctor.

In what this industrious writer (Dr. Adam Clarke) has hitherto said, I cannot find that he has illustrated any difficult or controverted passages-nothing hitherto is advanced to silence the objections of the deist-no contradictions, nor inconsistencies, as they stand in the translation of the book of Genesis, reconciled, no satisfactory attempt to remove the veil of sophistry and false philosophy, which the enemies of the bible have drawn over the face of truth; he has not so far looked over the gloomy mountains of error, by contending for the faith delivered to the Apostles, Fathers, and Bishops of the Christian churches respecting the Trinity; but he calmly swims down the unruffled stream of popular opinion, except in the solitary instance of adopting the monkey for the serpent to bring about the fall of man."" JOHN BELLAMY,

London.

NOTICE OF

Mr. Barker's New Edition of CICERO DE Senectute, et DE

AMICITIA.

NO. II.

As Mr. B., though he displays a great extent of research, seems to have been unacquainted with the following rare work, Christophori Augusti Heumanni Poecile, sive Epistola miscellaneæ ad literatissimos avi nostri viros, published at Halle in 1729, in three volumes of thick duodecimo, we think that we shall both gratify · him, and convey some useful information to the more youthful part of our readers, by extracting from this great storehouse of biblical and classical criticism the subsequent passages, for the length of which we shall make no apology.

In the remarks on Cornelius Celsus de Arte dicendi, tom. 1. lib. 3. p. 391. we have the subsequent passage: "Occasionem hanc non dimitto docendi sæpius rò sic, ut coaluisse in sicut: apud Cic. 1. 1. de offic. c. .x sic scribe, Itaque illorum fines sic, ut ipsi discesser

ant, terminavit: ibid. c. 41. legito, Sic, ut aliquo honore: apud eund. 1. de Senect. c. 19. hunc in modum lege, Senes autem sic, ut sua sponte, cætera: rursus in ejus Orat. pro Cluent. c. 3. ita scribi oportet, Quasi hoc tempore hac causa primum dicatur sic, uti dicitur: in Curtii 1. 4. c. 3. n. 16. itidem hæc vera est scriptura, Classem sic, uti dictum est, paratam circumire urbem jubet : et l. vII. c. 5. n. 12. Tunc poculo pleno sic, ut oblatum est, reddito: etiam apud Ovid. in Ep. Acontii quintus versus ita scribendus est, Quid pudor ora subit? nam sic, ut in æde Diana? (ubi Cydippo pomum ab Acontio inscriptum legerat, id quod ipsa in hac epist. rursus narrat Ovid. v. 97. 99. 206. 213.)

Suspicor ingenuas erubuisse genas:

addo locum Curtii 9. 7. 10. ita interpungendum, Ille sic, ut nudatus erat, pervenit ad Græcos."

Again," Illo Fabri Lexico non memorari, legationes poni solere pro legatis: lubet itaque afferre plura loca ad id faciendum manifestum Corn. Nep. 15. 6. 4. legationum conventu. Liv. I. IX. c. 10. et 1. 28. 5. Idem 1. 3. 47. simili modo, Cum ingenti advocatione pro cum permultis advocatis: et Cic. c. XI. de Senectute, Tantas clientelas pro tot clientes: Curt. 8. 1. 10. c. ix. n. 27. Quintil. Dial. c. 39. 6. Flor. l. 1. c. 18. n. 5. 11. 6. 7. III. 1. 6. 3. n. 17.: monendum præterea mihi videtur esse hoc dicendi genus origine Græcum: in Sacro Scrip. Luc. 14. 32. hæc legas, peσ ßeiav άTOTTEĺkas, mittens legatos: in Var. Hist. Æl. 1. 1. c. 21. legati vocantur αγγέλιαι.”

Again, De Cyria Joannis, tom. 3. 1. 1. p. 20. "Res publica haud raro significat commodum reip. sive civitatis. Corn. Nep. in Attico v1.2. Gerere honores e re p. Cic. de Sen. c. 4. quæ contra rem p. (i. e. contra reip. salut.): id. Orat. post Redit. in Sen. c. 3. Desperatione reip., i. e. salutis publicæ, uti dixit 1. de Amic. c. 24. Hujus salus desperanda est; rursus Orat. pro M. Marcello c. 6. Specie quadam rei non satis cepit annotator Gronovius." "Que

Again in tom. 3. 1. III. p. 364. in Emendat. Lactantii. (mater imperatoris) cum esset, dapibus sacrificabat pæne quotidie, ac vicariis suis epulas exhibebat :-vicanis pro vicariis rescriptum voluisse et Græv. et Toll., cum ibi nuper legebam, prope aberat, quin cum Donato (testis hujus rei Hieronymus est, Donati discipulus, Comment. in Ecclesiasta c. 1.). exclamarem-pereant, qui ante nos nostra dixerunt: usque adeo mihi gratulabar, cum nemine duce scripturam illam, quam genuinam esse nemo dubitare debet, inveniebam: verum satis nunc habeo meam istam emendationem confirmari suffragio virorum clarissimorum: adjungere tamen libet nonnihil de vocabulo illo rariore, cujus vix unicum exemplum exhibet etiam novissima Lexici Fabri editio: utitur eo Cic. pro L. Flacc. c. 3. Timolites ille vicanus, inquit, homo non modo nobis, sed ne inter suos quidem notus: occurrit eadem vox in

Reinesii Inscrip., idque bis 1. 1. n. 140. et 1. 10. n. 13. apud
Gruter. etiam Inscriptio secundæ paginæ 92. exhibet Vicanos vici
pacis: sc. quemadmodum ab urbe factum est urbanus: ab
oppido oppidanus, sic a vico ricanus: ac valde credo, in Cic.
is quoque Catone cum c. 7. tum c. 14. pro vicinis rescribi opor-
tere vicanos: utrumque, quæso, locum inspice, et, an recte
conjecerim, delibera: priore igitur sic lego: Possum nominare
ex agro Sabino rusticos Romanos, vicanos et familiares meos:
posteriore ita: Quæ quidem in Sabinis etiam persequi soleo, convi-
viumque vicanorum quotidie compleo: denique et Sammarthano id
verbi restituendum puto in libro Elogiorum 3. 13. 2. postquam
enim prædixerat, Postellum in quodam Normanniæ vico natum
esse, subjicit, eum multos vitæ annos in vicanorum (ita, inquam,
pro vicinorum scribo, vel potius ab auctore scriptum existimo)
liberis erudiendis traduxisse: nec indignum fuerit observatu, vici
incolas a Xenophonte 1. Iv. de Exped. Cyri p. 331. vocari xwμítas
et præfectum vici napágyny, ac Leunclavium, virum Latine doc-
tissimum, in Latina istius loci interpretatione xwuítas, reddidisse
vicanos." We will add that Gesner in his Thesaurus cites "Cic.
de Divin. 1. 133. c. 58. Non vicanos aruspices, non de circo
astrologos, ex poeta:" Ernesti says in his Index Latinitatis,
"Vicanus, qui in vico habitat: Flacc. 3.-v. Græv. ad h. 1.; sed
Div. 1. 58. vicani haruspices sunt qui in vicis versantur, eosque
pervagantur, quæstus causa, ut in circis astrologi.”

Again in Programma quo Auroram Musis amicam Constanti-
nopoli nuper ortam contemplatur, &c. Tom. 3. L. 2. p. 295.
"Proveniunt oratores novi, stulti adolescentuli: hæc veteris poetæ
Nævii verba, a Cicerone in libello de Senectute' producta in memo-
riam mihi redeunt, invitaturo doctos Gottingæ incolas ad audiendos
novos oratores, eosdemque adolescentes: nec vero morem hunc
producendi in publicum oratores adolescentes, vituperare in animum
induxerat Nævius: aliud longe innuit oratorum genus, consiliarios
rerum publicarum democraticarum, pro concione verba facientes
de rebus maximis, xxλnoiaσràs Aristoteli (Rhet. 1. 17.) dictos,
Ciceroni (Orat. IV. in Catil. c. 5.) concionatores, h. e. oratores po-
liticos: ab his sc., si fuerint adolescentes, nec provectior ætas et
experientia frigus quoddam et sanitatem induxerit affectibus,
Maximas labefactas fuisse resp. et Cic eodem loco vere scribit,
et exemplis pluribus pulchre condocet historia."

Again in Additamenta ad Tursellinum Editionis Schwarziana
tom. 2. 1. 2. p. 178. " Admodum ætati adjectum. Cic. de Offic. 2.

1 Omisi comma, inter duo postrema verba nonnullis in editionibus interjecta ;
ac recte omitti subjecta proxima verba facile docent.

2 Contra a senibus, inquit, sustentatæ sunt resp. et restituta: ibidem cum addit.
Apud Lacedæm. eos, qui ampliss. magistratum gererent, nominatos fuisse SENES,
observo (quod præteritum esse video a Ciceroniani hujus loci illustratoribus) locu-
pletes ejus rei testes esse Xenoph. atque Aristot., illum Hist. Gr. L. 3. p. 494. et
L. de Laced. Rep. p. 684. hunc l. 2. Polit. c. 7. uterque enim senatores Laconum
vocat γέροντας.

13. et de Amic. c. 27. admodum adolescens. Quintil. de Caus. corr. Eloq. 1. 3. et Tac. Hist. 4. 5. 3. et Curtius vII. 2. 12. et 9. 19. admodum juvenis. Liv. 31. 28. admodum puer: vel ideo hæc dicendi formula, quæ observetur, digna est, quod et Nizolius eam neglexit in Thesauro suo." Add to this list de Sen. c. 4. Admodum grandem natu. Gesner in his Thes. says: "Cum numeris jungunt historici, hoc videntur indicare, numerum satis exactum esse, et prope ad illum modum, quem indicont accedere. Cæs. B. G. 5. 40. Turres admodum cxx. excitantur. Liv. 22 24. et 27. 30 et 44. 43. Curt. 4. 9. 24. et 4. 12. 6. : etiam ad tempus sic refertur Liv. 43. 13. Exacto admodum mense Februario. Epit. Liv. 55. Decem annos admodum habens. Justin. 7. 2.6. Post menses admodum septem: sic de ætatibus Sen. de brevit. vitæ 7. Quàsdam ex his (artibus) pueri admodum percepisse visi sunt: add. Quinct. 12. 6. 1. sic Flor. 2. 6. 10. Admodum prætextatus: ipse Cic. pro Rabir. perd. 21. Qu. Catulus admodum adolescens." Ernesti in his Ind. Lat. cites Phil. v. 17. Majores nostri, veteres illi admodum antiqui. "Cum maxime. Optime de hac particula meritus est Zinzerling. qui totum ei caput XXII. Promubsidis suæ critice dicavit: eo duce de eadem particula nonnihil protulerunt Freinshem. in Indice ad Flor. v. Maxime, et Græv. ad Cic. Off. 2. 7.: observata et mihi sunt haud pauca veterum loca, quibus usurpatur illa particula: promo nunc ea, monens prius, non eundem ubique sensum ferre istam particulam, quod quidem Zinzerlingio persuasum fuit, sed notiones ejus esse plures: manifestum id exemplis fiet: primo igitur significat hoc ipso tempore, in præsenti : Seneca Ep. 12. dentes illi cummaxime cadunt: loquitur de puero ejus ætatis, qua dentes solent excidere: idem Ep. 55. A gestatione cummaxime venio: Idem. 1. 3. de Benef. c. 3. Id tempus, quod cummaxime transit ::hoc sensu Floro 2. 16. 3. restituit hanc particulam Zinzerling. nec justa Freinshemio causa fuit, ei repugnandi: altera notio ejus particulæ est, ut significet quam maximo studio et ardentissimo: sic. Cic. Off. 2. 7. Quem (loquitur de Jul. Cæs.) armis oppressa pertulit civitas, paretque (sic enim legendum judico pro paret qua) cummaxime mortuo : Seneca Ep. 7. qui cummaxime concinnamus ingenium, h. e. qui toto pectore in id incumbimus, ut mentem nostram componamus ad virtutis normam: Curt. v. 7. 2. Seneca Ep. 13. Id. 23. et 55. video te cummaxime, audio, h, e. video te et audio tanquam præsentissimum: Tacit. Hist. 1. 84. 5. Idem 4. 55. 6. Capi cummaxime urbem, h. e. nunc maxime, si unquam, Romam haberi posse pro urbe capta; et 4. 58. 5. eodem sensu, Tolerant cummaxime inopiam: rursus c. 65. 3. Liv. 40. 32. 1. Tac. Hist. 1. 29. 5.: hæc habui, quæ Zinzerlingio adjicerem exempla: nunc eandem illam particulam tribus locis reddam, unde librariorum culpa exciderat lego igitur sic in Curt. 3. 4. 14. Cui (urbi) tum cummaxime Persa subjiciebant ignem : deinde apud Liv. 1. 50. sic rescribo, Hæc a. a. e. p. cum seditiosus cummaxime dissereret, intervenit

Tarquinius: denique apud Cic. de Senectute c. XI. sic scribendum censeo, Causarum illustrium, quascunque defendi, nunc cummaxime conficio orationes: editum est nunc quam maxime: ultimo loco tacere non possum, videri mihi hancce particulam fuisse Latinitatis non eruditæ, sed plebeix; non enim habet ea in Latina lingua sui similem: quis enim dixit veterum cum optime, cum doctissime? Atque hæc haud dubie causa est, cur ea particula in scriptis aureæ ætatis tam raro, in sequentis ævi libris tam crebro sit obvia: suspicor autem, plebeiam illam dictionem ortam fuisse ex illa pereleganti formula, Ut cum maxime: Cic. (quem loc. jam Tursellin. produxit p. 610.) in ep. quadam ad fratrem, Domus celebratur, ut cum maxime: Ter. Hec. 1. 2. 40. Hanc Bacchidem amabat, ut cum maxime, tum Pamphilus: deinceps vulgus rò ut omisit, et pro ut cum maxime dixit cummaxime: postremo ipsa notione mutata, particula ista plebeia usurpari cœpta est pro hoc ipso tempore." We refer our readers to Ernesti's Ind. Lat., who is very full and complete on this particle.

Again, in p. 182. of the same volumes, " Quod sciam. Plaut. Menæch. 3. 2. 35. Non adepol ego te, quod sciam, unquam ante hunc diem vidi: Cic. Offic. 3. 14. Nulla, quod sciam, inquit ille. Corn. Nep. in Aristide 1. 2. quod quidem nos audierimus: Cic. in Lal. c. 27. Nunquam illum ne minima quidem re offendi, quod quidem senserim: Liv. 5. 34. Alpes nulla dum via, quod quidem continens memoria sit, superatas: quanquam fateor mendosum. mihi hunc locum videri, meque rescribere gestire, Quod quidem proditum memoria sit. Tac. Hist. 3. 75. 3. Quod inter omnes constiterit, ante principatum Vespasiani, decus domus penes Sabinum erat. Curt. vIII. 12. 9. atque hæc quidem mihi reperta sunt elegantis hujus formulæ exempla: minoris est elegantiæ, cum in singulari Plin. 1. 25. c. 2. Antea condiderat solus apud nos, quod equidem inveni.”

Again in p. 184. "Et duas de eodem subjecto diversas causas innuens: hæc observatio utilis est ad multa veterum loca recte interpretanda: unde eam illustravi permultis exemplis in Actis Eruditorum A. 1716. p. 455 et 456.: quæ postea reperi exempla, huc libet adscribere: Curt. 8. 3. 14. et 5. 5. 14. Plin. l. 5. Ep. 1. Cic. Offic. 2. 7. O miserum, qui fideliorem et barbarum, et stigmatiam putaret quam conjugem: de Senect. c. 11. Appius et senex, et cæcus. Orat. pro L. Flacco, c. 28. Pro Deiot. c. 6, et medico callido, et servo fideli, h.e. ei, qui simul medicus callidus, et servus fidelis erat.'

Again, in p. 185. "Haud sane. Adeo frequens Curtio est hæc particula, ut Curtiana vocari mereatur: vid. cl. Ernesti 1. de Particulis Curtianis p. 101. nec alibi me eam reperire recordor, nisi in Catone Ciceronis c. 23,: idem non sane habet in proœmio ad Paradoxa, Cato, inquiens, ea sentit, quæ non sane probantur in vulgus." Add to these instances ́de Sen. c. 2. Rem haud sane-difficilem, and Tac. Hist. 3. 75. Haad sane spernendus vir.