Imágenes de páginas
PDF
EPUB

giarum, non templorum tantum et curiarum, sed et præsulum, judicumque. Comminisci pene nullum genus supplicii, nullum tormenti, nullum martyrii, aut justa ultio aut iniqua rabies potuerant unquam, quo non hæc clades miseros mortales affecerit. Non satis erat simplice interitu occumbere; in unos eosdemque homines multa mortis genera irruebant. Jacobus miser et densa nube saxorum lapidatur, et suo in sanguine mergitur, suspenditur in alto, suffocatur fumo, et vivicomburio crematur, quin et varia mole premitur, inque singulas cœli plagas distractis artubus dilaniatur. Fas sit dicere, ecce Osiridis nostri sacrum corpus in tot jam dispertitum frusta quot ante provinciis imperaret! en alio caput regium recidens, alio coronam devolutam, non triplicem jam sed multiplicem! Non se ipse rex regendo est, attollitur modo, modo deponitur Jacobus, nec sceptrum habens, nec baculum suum cui innitetur. Sic Cæsar in curia, sic Hercules in flagrante Eta, sic Phaeton noster flammarum diluvio circumseptus habenas regni cogitur dimittere. Sciscitantur statim Superi, quem diutius non inviderant terris, quicquid ad se serius avocare statuerant, cur quasi pertæsus humanæ sortis maturior hospes ad suas oras appelleret. En regiam sponsam ejusdem iniquæ fortunæ conjugem, suprema regi oscula non sponte jungentem, mox interponentibus se flammis divortio separatam, quam dum recipere in ulnas rex avolantem conatur, ecce Ixionis instar, non jam Junonem suam, sed nubes ac inania captat et amplectitur. Ecce sobolem regiam non imperii jam paterni, sed ruinæ vestigiis successive inhærentem; et sic Britannica spei germina intempestiva æstate adusta. Ecce habitat nunc in cœlo, sine lege ulla aut ordine utraque

domus parliamentaria, dubium utra superior, quique in sublimi pares fuerint imparesque. Habent jam astrologi quo duo amplius recenseant in cœlo malæ fortunæ domicilia, auctumque jam stellarum errantium septenarium: licuisset jam indagatori Galilæi tubo plusquam quatuor circa Jovem Satellites adnotasse. Ecce consimiles majorum suorum statuis et ceris patricios, undique fumosos et semesos, quorum generosus sanguis dudum per tot discretos generis canales ductus, nunc strictioribus laxatus alveolis, in communem una amnem confunditur, ripisque nullis circumscriptus per campos ætheris liberius differtur. Prudentissimi hic consiliarii suæ saluti consulere nesciunt; nec contra suam mentem inscii plane et imprudentes sursum rapiuntur; nec jam concordibus suffragiis, in unam pedibus sententiam discedunt, in suas quisque partes seorsum abeuntes. En equites lapidis jam citati, Asturconis insidentes tergo insolitum stadium in campestribus cœlis decurrentes, et deputatos provinciarum in suum quemque comitatum impetu turbinis reductum; ecce gravissimos judices; ipsos tam insperatæ executioni addictos, qui dum . . . . vindicem injuriæ suæ manum nituntur, ecce distracti a se invicem digiti gladium justitiæ sinunt decidere in terram; en jam divites quoque ubique jacentes, pauperesque ultra suum gradum damnoso incremento elevatos. Ne sola lueret respublica, et simplex scelus audiret hoc facinus, non etiam sacrilegium, ecce sanctos præsules corripit profanus sulphur! ex alio æstu pia pectora ardentia; en indivisi hactenus animi patres suæ quemque viæ insistentes! Emitte nunc in sublime galerum tuum ovabundus, illustrissime Bellarmine; ecce nunc vere toto errantem cœlo ecclesiam Anglicanam, disparen

tem prorsus et invisibilem. Ecce pseudoepiscopos nostros vere jam sua opinione falsos, vestrisque e votis suis sedibus excussos, vere saltem jam schismaticos, totque in sectas disgregatos, in quot vel olim Alani, Sanderi, Suarezii vestri fingendo, aut tunc Catesbii, Winteri, Percii spirando distrahere eos, aut dissipare potuerint. Ecce tibi, eminentissime purpurate, tot controversiis brevius et lucidius, quam in tot tuis elucubratis voluminibus, decisas atque discussas. Agnoscimus nova argumenta, quibus subinde evidentius demonstretur papæ in ordine ad spiritualia potestas; in ordine, inquam, ad nitrum, sulphurem et cætera ædes senatorias attollendi spiritu prædita. Novis, fatemur, allucet nobis hodie indiciis purgatorius ignis: quis post tot senatores combustos limbum esse patrum aut infantum, post tot innocentes ustulatos, aut etiam inferos suas in cœlum colonias emittere inficias iverit? At bene nobis succedit, O Loiolitæ nostri, quod æque hodie Vulcanus vester atque Ignatius claudicaverit: bene quod conjuratores vestri illum spiritum non excitaverint, quem nullus unquam exorcista vester e circulo abegisset pontificio.

Hactenus, Academici, sponte nostra prolixe miseri, nunc aliquando beneficio cœli felices esse velimus; hactenus, conductitia face fabulosa sæviit Erynnis ; jam quid sinceræ et salutaris fortunæ præsens e coelo Numen attulerit, videamus. Hucusque ingrato hostibus, nobis terribili somnio versamur, dent modo Superi in propitiam lucem expergisci. Ecce vero adhuc proditores nostros nihil de sententia sua retractare; quid illi ad hos horribiles strepitus, quam gratulabundas aures erigere? quid ad tam diras strages, nonne ridere potius, quam obstupescere? Interim tuta et inflatissimi successus spe turgida proce

dunt in Trophonii specu omnia: adesse jam libertatis suæ instans credulus pulvis, vix usque se continuit. In suis ad hoc insidiis prædabundus ignis præstolatur, crudis nostræ cædis epulis cupidus fore ut mox satietur. Qui magis versipelles ipsius tragœdiæ hypocritæ sibi de provecto negotio sibi congratulantur; quid submergi in vadoso portu puppim suam tantum jam secundi æquoris emensam ? abortire fœtum tantum non in lucem prolatum ? nunc quum in acie novaculæ res consistat, acumen suæ astutiæ obtundi, erumpere tandem in fatali puncto, quod tot annos celaverant, hoc vero ut crederent? Quin potius adesse Deum suis consiliis, seque ex hac orca ipsius Jovis lapillos emittere; quomodo enim tam feliciter cessisse et processisse facinus, ni pro se Superum providentia excubias egisset? O homines fato quodam fatuos! O oculos malitia non pulvere occæcatos, qui latere posse scelus ad extremum sperant, cujus participem Deum effecerant, saltem cognitum Deo nefas certo ad eventum perduci posse non soliciti sint. Itane leves vobis Superos et inconstantes videri, tamque in benefaciendo maturo fatigatos, ut quam gentem ipsi tot bonorum acervo ultro cumulaverant, eam quibus ipsi condecorassent ornamentis exui a vobis tam facile et denudari paterentur? Lentos esse tardeque ad vindictam obrepentes divinæ Nemesis pedes, minantis ante quam ferientis, suggessissit pietas. Qui igitur voluisse nos eam, ne præmonitos quidem, prius percellere fulmine, quam fulgure terruisset? Equidem ille non perpetuo in suis cunis statimque ab initio serpentinos conceptus premere et strangulare amat, ut e contra miseris, cumque extrema sorte luctantibus e proximo potius quam e longinquo auxiliari videatur. Arduis inter

esse negotiis, piceæ illucescere caligini, ictumque jam inter malleum et incudem versantem intercipere Numen solet, et desperate ægris Briarei manus accersuntur. Ita nunc instanti inevitabili naufragio sacram ille admovit anchoram; solvitque Angliam digno jam se vindice nodo. Quum pauci dies restarent, nostrique periculi criticum punctum tantum non impenderet, ecce suo se sorices indicio produnt : en majus suis ripis intumescens scelus, suoque e fonte ultro ebulliens arcanum! Rumpitur immodico felle repleta vesicula, nec amplius subsistere potens demersum scelus sese in summum ejaculatur. Dediscit pro nobis tacere.........silentium: O dilectam Superis Angliam, cui non prodesse hostes etiam inviti nequeunt; ne inopes simus, fert opem juratissima inimicitia; ne simus multis beneficiis devincti, plurimum vel adversantibus est debendum; ne ignoremus, magistram se dabit garrula contra se proditio. Ea dextra clypeum porrigit, quæ vulnus erat impactura; a virulentis livoris manibus poculum salutis propinatur: ecce, index doli inanimatus, advenit epistola, conjurati alicujus manu dixero, an digito Dei exarata? Ad Montaquilium, an ad Angliam missa? certe in eo plurima salus Angliæ dicebatur. Neque illo scriba impurior aliquis, neque hoc scripto unquam sanctius extitit. Nunquam largius meruerant paucæ lineæ; O semper bonas aves anseres! O Mercurialem pennam vere deorum nunciam! plus unus calamus Angliæ profuit, quam omnis instructissimi armamentarii supellex profuisset. Quam pontificiis perpetuo scripturæ adversantur, quam hinc ipsa non traditio profuit? At ecce venit epistola, et adhuc utrum venerit dubitatur; editum hoc scriptum videtur, nec editum tamen quis enim facile intelligat

[blocks in formation]
« AnteriorContinuar »