alii majora præstiterint, nostrum sua prudentius dispensasse, siquidem opportunissimo tempore, cum res vestra (diutius neglecta) conspicui favoris indigeret, et deplorata conditio literarum validam opem imploraret, ad usus summopere necessarios, quibusque nescio turpiusne fuerit an damnosius vos hactenus caruisse alios denique beneficio plurimum, neminem æque de vobis exemplo meruisse: quando nimirum illi pro temporum ingenio, et seculi sui moribus obtemperantes, vigentibus gratia literis acclamarint; hic adverso suæ ætatis genio obnitens, invidia laborantes et expositas opprobrio literas ausus est favore complecti, dignatus est prosequi reverentia: tritum illi callem ingressis comites se vel pedissequos adjunxerunt; per aviam hic solitudinem dux sibi, nemini socius incessit: spes isti vegetas foverunt studiorum, hic prostratas erexit, pessundatas restituit, pene sepultas exuscitavit: florentem illi suorum temporum famam sustinuerunt aliquatenus, aut tantillum promoverunt; suum hic seculum nedum insigni honore affecit, sed a gravissima infamia vindicavit: a vulgaribus adeo benefactis vulgarem illi laudem adepti sunt; singularem vero noster a singulari beneficentia consecutus est (certe commeruit) gloriam: antecessorum is utique merita supergressus est longe, palmam certo præripuit successuris: ei juxta debemus, quæ fecit ipse, quæque deinceps alii similia facturi sunt debebimus ; quibus, ut patrocinio sublevarent literas, faustum omen præbuit, lucidam facem prætulit, apertam viam præmonstravit: neminem ut posthac pudere possit impensæ Musis libetalitatis; omnes vero pudere debeat viri talis auctoritatem non sequi, tanti ducis vestigiis non insistere. Verum in immensæ orationis pelagus improviso de vehor longius, et plane sentio quanto proclivius sit (argumentum nacto tam nobile, tam splendidum, tam liberale) nimium dicere, quam satis: contraham igitur vela: sic tamen, ut vestram prius, præstantissime pakaρíτa, suppliciter implorem veniam, tuas quod ego privatas laudes, eximiam in Deum pietatem, versus amicos observantiam, in omnes benignitatem; illibatum candorem animi; inculpatam morum probitatem; singularem in conversando comitatem, in agendo peritiam, in judicando perspicaciam, in disserendo facundiam; in officiis colendis fidem, in factis æquitatem, in dictis modestiam, in proposito constantiam; sincerum amorem veritatis, ardens sapientiæ studium, excelsam indolem, et consummatam eruditionem; reliquasque innumeras tuas divinas animi virtutes, præclaras dotes ingenii, egregia vitæ facinora, verecundo potius obtegam silentio, quam importuno præconio dehonestem: quas ego certe cum (ut radios non directo cursu delatos, sed medii densioris interjectu refractos et conturbatos) acceperim, non usu proprio perspexerim, ast aliena fide subnixus, et solius famæ beneficio cognoverim (famæ licet certæ et indubitatæ, multorumque optimorum et sapientissimorum virorum consonis suffragiis munita) si dicendo persequi vellem, quid aliud quam cæcus clarissimam lucem depingendam, surdus suavissimam harmoniam susciperem emodulandam? O si viventis intueri vultum amoena luce circumfusum; si contemplari gestus placida severitate compositos; si degustare sermones tuos mellea salubritate conditos, istoque guttulas aliquot ab inexhausto gurgite facundiæ mihi depromere licuisset, tuo forsan pectus imprægnatum afflatu quiddam concepisset simile tui, tuo os imbutum nectare te dignum aliquid profudis set nunc satius esse duco tantas virtutes omnino non attingere, quam injuria male pertractatas afficere, vel inficeto sermone contaminare. Una tantum superest laus (nec illa tamen postremis accensenda) quam nulla ratione debeam ego intactam præterire; felicissimæ, dico, laus prudentiæ, illis in deligendis et deputandis adhibitæ, quibus supremam suæ (voluntatis exequendæ dicam? vel) dispensandæ charitatis curam commendaret. Quippe cum irrita sæpe fiant, et sperato excidant successu vel optime ab hominibus destinata, istorum, quibus committuntur, vel improba perfidia, vel ignava supinitate, vel insipiente vecordia, id abunde cavit, ne sibi eveniret, cum testamento suo præficeret duos incorrupta fide, invicta diligentia, spectata prudentia viros; quorum utcunque non grata recordatione prosequi nomina flagitiosum esset mihi, ipsorum cum erga vos summam observantiam, tum singularem in meipsum humanitatem experto. Unus haud perinde forsan cognitus vobis, (dignus tamen qui pernoscatur ab omnibus colaturque,) ornatissimus et spectatissimus vir, Robertus Raworth, Ælio illi Sexto (jurisconsulto a Ciceroniano) geminus et persimilis. Egregie cordatus homo cautusque, qui cum insigni juris peritia non inferius justitiæ studium conjunxit, cum magno rerum usu raram mentis integritatem sociavit: in eo præcipue mirabilis et felix, quod cum ad æquitatis normam dirigat omnia, nec unquam honeste faciendi voluntatem bene audiendi gratiæ postponat, optimi tamen viri apud omnes consequi potuit opinionem, et cum recta conscientia integram famam conservare quadratus homo plane, inque eo, cui ipsum ratio affixit, situ inconcussus: antiqui moris, apertæ a De Orat. I. et Tusc. Qu. a sinceræque indolis, nulla involutus nube, nullo fuco incrustatus. In dijudicandis rerum momentis acer et perspicax; in amplectendis consiliis maturus et circumspectus; in retinendo proposito constans et gravis; ut qui nec temere suscipiat aliquid, neque se facile patiatur a probabili instituto dimoveri; talis denique, cui cum tuto summa fides haberi, et gravissima negotia recte committi possint, tum in hac administranda provincia, tam fideliter, dextre, sapienter se gessit, ut non ego tantum, et qui mihi in hoc munus successuri sunt, sed et universa Academia, bonæque adeo omnes literæ sint immortales illi gratias debituræ. Alter autem, nemini vestrum, non ab honesto, quem tot annos, imo tot lustra sustinuit apud vos, loco notissimus, a virutibus suis commendatissimus, ab egregiis erga vos meritis colendissimus, Thomas Buck: idem ille, cujus quotidie vestris oculis augusta species corporis, et oris veneranda dignitas obversatur: cujus indies promptissimam humanitatem persentiscitis; cujusque toties in procurandis gravissimis negotiis vestris, asserendo honore, commodis provehendis, gnavam, fidam, prosperamque operam experti estis. Vir sane, qui cum omnibus bonis artibus haud mediocriter excultus sit, cum prudentia vel fide primas concedat nemini, tum vero laudabili industria plerosque (pene dixissem omnes) longo intervallo post se relinquit mortales. Difficile mihi sit (imo prorsus impossibile) quos ille vestra causa exantlarit labores, quales pertulerit molestias, quot susceperit itinera, quanta devorarit tædia, verbis explicare, vel ipsius in agendo diligentiam mea assequi diligentia dicendi. Testis eram (quatenus, inquam, admiratio permiserat, testis) quanto ille, dum rem vestram typographicam urgeret, cum suæ salutis et rei familiaris dispendio, honori vestro prospiceret, commodo deserviret: quæ nempe laus ejus, nitidis impressa characteribus, ad infimos usque posteros perennabit, ipsisque adeo cum sacris (quibus pretium adauxit quodammodo, gratiamque adjecit) Bibliis æternitati permanebit consecrata. Cæterum in hoc ipso, quod præ lingua habemus negotio, non absque vegrandi stupore mihi licebat observare, virum ætate ingravescentem, nec firma satis utentem valetudine, tantas alienæ rei vigilias impendere vel potuisse si vellet, aut si posset voluisse, quantas nemo forsan alius, etiam ætate validus et corpore robustus, suæ præstitisset. Tantus illum ardor inflammavit de vobis benemerendi; tale perficiendi quod occepisset egregii facinoris incessit desiderium; ut cum annis accrevisse vires corporis, cum ætate vigor animi provectior evasisse, et quo ad vitæ centrum propius accederet, eo ferri videretur incitatius. At quid ejus in hac conficienda re commemoro sedulitatem, quum in auspicanda potius enixum studium, et impensam erga vos benevolentiam debeam prædicare? siquidem illi tantum non primas ingentis hujus beneficii partes referre debetis acceptas; cujus excitatus admonitu, consilio persuasus, hortatu compulsus, mirificus ille Mecenas noster cum mathematicam hanc instituerit professionem, tum lectissimo librorum thesauro bibliothecam vestram ditarit ornaritque. Quid enim, annon jure beneficii auctor censendus est, qui benefactorem ipsum conciliavit, et quasi donavit vobis ; qui aliena re, sua vero sapientia, sua profuit voluntate, qui aliorsum exundantes munificentiæ rivos in aream vestram deduxit? absque quo certe fuisset, non esset hodie quod tantum ego studiis adminiculum, tantum Academiæ ornamentum, |