In Psalmos a reverendo D. decano Petroburgensi
Homerico versu donatos, anno 1674.
DIVINUS, sapiens! sic acclamavit Homero
Vox seculorum consona,
Ore tamen non usa suo, dictaverat illam Fatum futuri conscium.
Non olim nisi per tenebrosam vera prolepsin, Sit vera sensu ut limpido
Nunc habet, ætati nostræ sapientia vatis Debetur, ac divinitas.
Grandia Mæonides, cultæque capacia mentis, At parca mentis verba dat; Duportus verbis dignam sublimibus indit Mentem, petitam cœlitus:
(Duportus, nomen clarum, sapientia quantum Omnigena, vel virtus valent;
Cuique suas merito tot linguas fama rependit, Quot ipse famæ credidit :) Exanimis procedit ab illo littera, vivax Ab hoc Homero spiritus.
Quid Troja fumos igitur, quid inania regum Insanientûm jurgia,
Annorumve decem errores, turbamve deorum, (Fictamne dicam an fictilem ?)
Infantis mundi specioso carmine nugas Stulte decoras respicis?
Quin magis Jonii recutitam suspice musam Et sorde purgatam senis;
Coeli magnifice pandentem oracula, tanto
Res unice stylo pares.
Incedit primo per Jobi fata cothurno
Adversa, cincta prosperis;
Utraque, majestas ut rerum tanta poëtam
Despicere non possit suum;
Tum canit effusas Solymai Nestoris ore E melleo sententias ;
Ipsa sibi plaudens ut se prudentia tali Miretur auctam gratia;
Ulteriore gradu præconia Numinis aptat Jam regiæ chordis lyræ;
Restituens amissa Davidi carmine, damno
Ut pene proficiant suo;
Cœlesti modulanda choro, tam digna beatis Quam grata, opinor, angelis;
Queis opus et vita est hymnos cantare, nec hymnos Cur præferant alios scio:
Te saltem decuit, sacri celeberrime Phobi Antistes, huc assurgere:
Non aliam melius cœptis illustribus ullam Imponeres coronidem:
Hanc sibi præscribit metam divina poësis, Suum huc adurget Pegasum,
Quo vitæ scopus et musæ sit terminus idem, Celebrare gloriam Dei.
Illustrissimo domino Georgio Monk, regis restitutori, regni liberatori, anno 1660.
NEC meritis ingrata tuis, quo vindice spirat, Et canit, et reducem Carolum, sua gaudia, spectat, Musa tuum nomen reticebit, magne Georgi; Quanquam argumenti nimio sub pondere tanti Succumbat, vestrisque accedat victa triumphis, Inque tuas laudes vano conamine surgat, Cui triplicis frontem decorant insignia lauri, Non uno decerpta solo. Te perfida belli Victorem, pacisque auctorem, sensit Ierne, Inclyta nascenti tribuens præludia famæ. Indocilis parere, feros agitare tumultus, Vix reges tolerare suos, justisque reniti Pridem sueta, jugum didicit perferre Caledon, Consiliis edocta tuis et fortibus armis.
Nec rigidus dominos ut purgat carduus Anglos, Exemit spinas virtus tua.
Imperiis quoque corda domas, conjungis amorem Cum terrore tui, et cogis servire volentes. Tum fines arctos, inclusas æquore terras,
Imperiumque unum temnens, unumque elementum, Vela dat, et liquidos peragrat tua gloria campos, Et fluxis infigit aquis non fluxa trophæa. Terrestres lauros navalis serta coronæ Excipiunt; Batavis præfulgent tempora rostris. Indomitam gentem, salsæque paludis alumnam Linquere natales undas, subitamque precari Vestra coëgerunt invitos fulmina pacem; Vestra decus regnumque maris victoria nobis Reddidit, indulsit victis orata secundum
Pax, te dante, locum. Quæ te nunc altera, Monke, Laus manet, aut cumulo perfecti accedat honoris ? Post terras undasque manu victrice subactas,
Quod superest quo decertet tua fama theatrum? En delubra Deûm pecus incolit, hymnus equini Personat hinnitus, galeatus sacra ministrat Mystes, stercoreo redolent altaria thure.
Ecce forum claudunt armatæ triste cohortes: Vocem efferre tubæ, legesque silere jubentur ; Curia deseritur sensim nudata; supremum Nunc caput abscindunt, tum nobiliora recidunt Membra, statim expurgant palpantia viscera, tandem Vix insecta manet mutilati cauda senatus: Denique ne tanto quicquam de corpore restet, Cogitur hæc reptare foras: novet omnis honesti Ficta licet species, vacuum Bellona fugatæ Justitiæ captat solium; jus dicitur ense, Vel juris rapiens scelerata licentia nomen. Proscribunt, spoliant, mactant impune nocentes. Quilibet est sine lege reus, pro lege rebellis. Te pietas aris, Astræa focis, violata Majestas sceptris, libertas pulsa patronum Omnibus implorat; clamantibus ore benigno Annuis, ac opera præstas felice salutem. Catholico varias coëuntes agmine sectas, Queis delere sacerdotes, evertere templa, Exhaurire sacros reditus, et tollere leges Unica discordes animos sententia vinxit, Distrahis; en profugi divellitur unio fallax Schismatis, in partes rupta compage feruntur. Hos ut sint vere tremuli, præcordia solo Inspirante metu, facis; illos altera regna Spectantes summo jamjam labentia cœlo, E terris videant pro quinto rege secundum : Baptistasque novos quo se demergere possint, Insula, carcer aquæ, liquido munimine sepit. Quos non contendens acie, nec sanguine fuso Debellas, nimis est illis impendere cladem. Sufficit ostentare minas, quod diceris hostis. Non opus est armis, ubi pugnat fama tremendi Nominis, accipiensque vicem prudentia ferri; Nectere docta moras, temeraria cœpta recusans,
Opportuna sequens, miscens virtutibus artes, Intima non proferre suo nisi tempore sensa, Adversosque perita suis constringere nodis. Sic velut exanimes umbras aut ludicra spectra, Immensas acies gladii fulgore corusci, Non ictu sternis; larvas probitatis iniquæ Detegis; immodica mentes pietate scelestas Corrigis, illustras nimio præ lumine cæcas, Cumque suis tergis animos versos dare cogis. Militiæ justæ te primum bella magistrum Agnoscunt; parere toga, pacemque tueri Arma doces, sævos submittis fascibus enses, Ut tremat armatus sub judice miles inermi. Ostendis quam non generosum pectus inani Ambitione tumet, quam magna potentia magno Est animo minor, inflantem dum turgida vela Fortunam probitate regis, vim jure coërces; Nec quantus potes es; quodque es non dicier optas, Protector patriæ; tibi debita gloria cedat, Assumant titulum qui non meruere tyranni. Non te furtivis plumis attollis in altum Degener, aut falsis humeris aliena coruscat Purpura, quæ mentem rubeat gestantis iniquam. Quam non dedeceant, aptas diademata fronti; Das justis manibus sceptrum, queis jura dederunt, Nascendi sors, et series illustris avorum, Nec minus excellens generoso sanguine virtus; Et cui te nunquam domino servire pudebit. Hoc unum querimur, quem das simul abripis illum, Ut vix sit noster rex, totus vester, et ipsi Quod tribuis regnum meritis ingentibus aufers. Tu nisi nutantem validis cervicibus axem Anglicus Alcides, cum se subduxerat Atlas, Fulcisses, nostri cecidisset regia coli, Pressissetque gravi terras delapsa ruina. Tu deturbasti per vim fraudesque nefandas Terrigenas aulæ regimen cœlestis adeptos, Sacrilegisque diu vibrantes fulmina dextris Non sua, restituens Superis extorribus arces
« AnteriorContinuar » |