Sydereas, pulsoque Jovi regalia sceptra. Multorum capitum fœcundam vestra subegit Dextra renascentem toties a mortibus hydram Supremo interitu, ne lingua terreat anguis Multifida posthac, nec sibila pestifer edat. Incubuit miseris nova portentosa chimæra, Publica res, privans libertatem, bona, nummos, Cui torvi facies arsit truculenta leonis, Plebiscita vomens rugitibus ignea sævis ; Lascivam tumido referens abdomine capram, Ambitione salax, tetrique libidine lucri ; Immanisque feri suberat cui cauda draconis, Iris ac odiis ac viro decolor atro.
Bellerophon noster, nosterque Georgius, illum
Sanctior invictæ domuisti viribus hastæ.
Historiæ committatur si fabula vestræ,
Plura sub aspectus nostros se monstra tulerunt
Victa tibi, quam dicta illi; nec fingitur ullus
Quo tu non major fueris, ut verior, heros.
Immortale decus secli, fortissime vindex
Justitiæ; simul imperii fidissima norma
Obsequiique; stator regni divine ruentis,
Vive diu patriæ charus, patriæque parenti:
Sit tibi promeriti diuturnus fructus honoris ;
Vitam virtuti prolixam, laudibus annos
Exæqua; tumulo scribatur MILES honestus.
In obitum Henrici ducis Glocestrensis et Mariæ
principis Arausionensis, 1660.
ΚΑΡΟΛΙΔΑΙ δῖοι, ἱερῆς βλαστήματα ῥίζης
Κεδνὰ, κλυτὸς κοῦρος καὶ χαρίεσσα κόρη
Κοῦρος, ἑῆς ἐλπὶς πένθημά τε πατρίδος αἴης,
Τῆς φάος ἱμερόεν, τῆς πόθος ἀλγινόεις·
Μᾶλλον ὅλου κόσμοιο τέρας καὶ θαῦμα πέλωρον,
Τόσσον ὑπεκπροθέων ἤθεσιν ἡλικίην·
Ἥβῃ μὲν νέος ὤν, ἀρεταῖς δ ̓ ἀκμαῖος ἁπάσαις,
Καὶ τέλεος πινυταῖς ἐν πραπίδεσσι γέρων
Βέλτιστος φρονέειν τὰ δέοντα, δέοντα τε φράζειν,
Νοῦν μὲν ἔχων θεῖον καὶ στόμα μειλίχιον·
Θεῖον ἀπ ̓ οὐρανίης φύσιος νόον, αὐτοδίδακτον,
Πρός τ' ἄλλοις τεχνῶν φέγγεσι λαμπόμενον·
Καὶ στόμα μειλίχιον, τόσσαις γλωσσῶν ῥέον αὐδαῖς,
Οσσαις φθέγγονται νῦν βροτοὶ, οἵ τε πάλαι
Γενναῖος δὲ φυὴν, πρᾶος, καὶ κάρτερος ἥρως,
Εἰν ἀγορᾷ πρᾶος, καρτερος ἐν πολέμῳ,
̓Αμφοτέρας ἰδίοις ἀρετὰς καιροῖσιν ἀρηρὼς,
Τοῖς τ ̓ ἐχθροῖς φοβερὸς, τοῖς τε φίλοις γλυκερός·
Εἶδος ἄριστον ἔχων, σθένος ἄλκιμον· ἢ μὲν ἐκείνου
Σώματος ἐν θαλάμῳ Κυπρίδι μίσγετ' Αρης.
Καὶ σὺ γυναικείης, νύμφη βασιλήϊον ἔρνος
Καλλίστη, ἀρετῆς δεῖγμα φαεινότατον·
Εὐγενίῃ πασῶν μὲν ὑπείροχος οὖσα γυναικῶν,
Μορφῆς ἀγλαΐῃ, καὶ φρενὸς εὐπρεπίῃ·
̓Αμφοτέρων εἰδόστε φυήν τε λαχοῦσα τοκήων,
Μητρώον κάλλος, σωφροσύνην πατέρος
̓Ακτίσι χρυσῇσι καλοῦ στίλβουσα προσώπου,
Ψυχῆς λαμπρότερον δ' ἔμφρονι μαρμαρυγῇ·
Ὄμματα ταῖς ἕλκουσα βροτῶν τέρπουσάτε, τῇδε
Σπωμένη ἀνθρώπων ἡδομένας κραδίας·
Πότνια Αὐριακοῦ γυνὴ ἡγεμονῆος ἀγαθοῦ,
Αὐριακοῦ μήτης δια καλοῦ θάλεος·
Πίστη ξεινοδόκος βασιλῆος ὁμαίμονος, ἀνδρῶν
Φεύγοντος χεῖρας γηγενέων ἀνόμους·
Αλλη Ηλέκτρη, θυγάτηρ 'Αγαμέμνονος ἄλλου,
Καὶ μέτοχος κοινῆς ἐκδίκου εὐσεβίης
Φεῦ, ποίους θάνατος κλέπτης κακομήχανος ἡμῶν
Θησαυροὺς ἀρετῆς ἤρπασε καὶ σοφίης !
Ἠθεον μὲν ἄριστον, ἀδελφὸν ὑπήκοον, υἱὸν,
Βελτίστηντε κάσιν, μητέρα, θυγατέρα.
Αμησεν διττὸν πολυανθέα θαλλὸν ἀώρον
Μοῖρα, σιδηρείῳ μαινομένη δρεπάνῳ.
Βρεττανικοῖο δύω περικαλλέα δῦνον ὀλύμπου
Αστρα, τὰ νὺξ στυγερή, λυγρὸς ἔκρυψε ζόφος.
Πῶς ἄμμιν διπλῆν φθάρεν ἐλπίδα νοῦσος ἀποφρὰς,
Νώνυμος γλώσσῃ νοῦσος ἐν Ἑλλαδικῇ;
"Αγνωστος Φοίβῳ νοῦσος καὶ παισὶ παλαιῶν
Ἰητρῶν ἱεροῖς, εἴθε καὶ ἡμετέροις·
Φῦμα κακὸν κόσμοιο γέροντος, νοῦσος ἄνουσος,
Μᾶλλον λευγαλέη νουσιδίων ἀγέλη
Νουσιδίων ὀλοῶν στρατὸς ἄσπετος, εἰς ἕνα ταχθεὶς
Καὶ βίον ἐσσυμένως εἰς ἕνα μαρνάμενος.
Ὦ δεινὲ κροκόδειλε τύχη, κλαιουσα διώκεις,
Δυστήνους κτείνεις ὡς ἐλεοῦσα βροτούς·
Φείδεαι ἀθλούντων, φθείρεις νικώντας ἄνακτας,
Δόντας τ ̓ εὐμενέσιν σῶστρα πρέποντα θεοῖς.
Εἰς ἀΐδην πέμπεις στεφανούμενα κρᾶτα, θριάμβοις
Εμμίξασα ταφὰς, ἄλγεα χαρμοσύναις·
Εἰναλίοις σώζεις ἐνὶ κύμασι ποντοποροῦντας,
Εν μέσσῳ κλύζεις σωζομένους λιμένι.
Αἰεὶ τέκνα φυγεῖν βασιλῆια κέρδιον εἴη,
Εἰς φθονερὴν γαῖαν μήποτε νενσομένους·
Μοῦνον τύμβον ἔδωκε φίλην εἰς πατρίδα νόστος
Οὐ τοῦ ζῆν οἴκοι τὸν τόπον, ἀλλὰ θανεῖν.
UNDE novi gemitus, tragicæ suspiria scenæ,
Quam modo festivi perstrepuere chori?
Quod vultus repetit nubes infausta serenos,
Quod redit in siccas lachryma pulsa genas?
Dura quod urgemus renovatis fata querelis,
Damnamus, nuper qui placuere, Deos?
O miras, miserasque vices! quam fluxa voluptas
Est hominum, fallax gloria, vita fugax!
Quam subito fortuna ferox torrentia luctu
Gaudia, spes tumidas, vota superba premit !
Vi facili nobis declinant prospera nutu,
Ut nimia proprii ponderis alta ruunt!
Languescunt fugitiva brevi solatia, tentat
Nostra recrudescens vulnera prisca dolor!
Augustos umbris feralibus ecce cupressus
Atra tegit victrix quos modo palma lares;
Funera succedunt lætis invisa triumphis,
Proque alacri plausu nænia dira sonat.
Protinus inficitur piceo nova purpura fuco;
Regia fit, posito nomine, nigra domus:
Nigra nec immerito, lugubri tincta colore
Bis, radiis gemini syderis orba domus;
Quorum splendorem Parcæ spectare malignæ,
Nec rutilum poterant Dii tolerare jubar.
Vix adversarum spissa caligine rerum
In nitidum juvenes emicuere diem,
Auroram reducem primæque crepuscula lucis
Mors importuna lurida nocte premit.
Exilii post longa molesti tædia, dulcis
In patriæ charum cum rediere sinum,
Excipit amplexu redeuntes Anglia sævo:
Dicta quidem multa est, sed data nulla salus.
Gallia quos salvos dimisit inhospita, quamvis
In consanguineos non satis æqua suos;
Nobisque incolumes Hispanus reddidit, etsi
Antiquus nostri nominis hostis erat;
Nec bellum læsit, nec sors adversa, nec aër
Belgicus, æquorei fæx malesana salis;
Durior Hispanis, Gallis immitior, ense
Sævior, adversa sorte severa magis,
Batavicoque vapore malignior Anglia mater,
Nec mater tamen, at sæva noverca necat.
Vix eluctatas iratis fluctibus ipso
In portu fallax devorat unda rates:
Vixque novæ degustata dulcedine sortis,
Lubrica de cupidis faucibus esca cadit.
Pro reditu fausto solennia vota ferentes,
Proque sua placidis vota salute Deis,
Ipsis e templis, ipsis avellit ab aris,
Et rapit ad Stygios mors inopina lacus.
In mediis detrudit ad infera regna triumphis;
Ultima vox illis, dum moriuntur, ovat.
Scilicet ostendit, non dat fortuna secundas
Res, donisque suis non sinit ipsa frui.
chare puer, sic te tua nominat ætas,
Quem possit virtus jure vocare senem ;
Quo subitos gressus, ac in quas dirigis oras,
Contentus patrium vix tetigisse solum?
Cur hac de causa tantum rediisse videris,
Ut tumuli posses hic reperire locum?
Nunquid apud Gallos et Belgas ducere vitam,
Sub nostro tantum convenit axe mori?
An piget ingratis ultra te credere terris,
Nec tibi vel ridens Anglia nostra placet ? Quid reduces abigis plausus, reprimisque triumphos, Nostraque funestas gaudia, sæve puer?
pro te suspiria regis,
Quam te moeroris plenus abire videt!
|