Epitaphium in Henricum Hammond, 1660. Ne te prætergressum pœniteat, siste pedem HIC jacet H. HAMMOND, S. T.D. theologorum sui seculi coryphæus. Literatorum princeps. Anglicæ gentis decus. Ecclesiæ columen. Veritatis assertor peritissimus. Pacis cultor devotissimus. Ordinis fautor studiosissimus. Antiquitatis genuinæ fidissimus interpres, et propugnator acerrimus. Sanctitatis magister præstantissimus. Omnibus ornamentis instructissimus. Philosophus solide acutus, dilucide subtilis. Orator inaffectate politus, nervose copiosus. Disputator vehemens extra acerbitatem. Egregius criticus, absque superbia tamen aut supercilio. Lectionis infinitæ, sed exquisite digestæ. Maximi ingenii, majoris judicii, consummatæ eruditionis cum pari modestia; tantis dotibus usus præclarissime. De ecclesia, principe, patria optime meritus. Utriusque tabulæ legum præco, observator, vindex. Ecclesiæ Anglicana ensis et clypeus: quem a falsi schismatis labe purgavit, a veri contagio munivit, Romanis hostibus, et perfugis sectariis fusis, fugatis. Sinceræ doctrinæ radio veteres tenebras pseudo-catholicas dispulit, nova lumina anti-catholica extinxit. Presbyteranam paritatem prostravit. Fanaticam licentiam coercuit. Temporum iniquitatem expugnavit scriptis victricibus, patientia triumphali. Ecclesiastici ordinis jurisque vindex fortissimus, ac felicissimus. Liturgiæ patronus consultissimus. Theologicorum dogmatum scrutator sedulus. Difficultatum enodator accuratus. Veritatum explorator sagax. Novum Testamentum et Psalterium Davidicum luculenta Paraphrasi; eximio Commentario, sancto exemplo illustravit. Calamo scripsit, vita edidit, practicum Catechismum. Christianæ fortitudinis, patientiæ, mansuetudinis illustre exemplar. Mentis insigni prudentia, invicta constantia, candore illibato, solertia indefessa mirabilis. Morum integritate spectabilis, gravitate ve nerabilis, comitate amabilis. Summa pietate in Deum; extrema fide in principem; propensa charitate in omnes conspicuus. Vir, scholasticus, theologus plane incomparabilis, omni epitheto major, quolibet elogio potior. Meruit haberi martyr assiduis pro ecclesia curis et vigiliis confectus. Occidit diei nostri Lucifer anno 1660 salutis partæ, primo regis restituti, patriæ liberatæ, ecclesiæ instauratæ; quæ a se strenue promota, et ardenter concupita præsagiit animo, sed oculo non adspectavit, in hoc felicissime infelix. Vade, cogita, imitare. Nec magnum tamen Hammondum satis ulla loquuntur Saxa, nec a morsu temporis ulla tegant : Clarius ostendit scriptis se illustribus, illo Digna sui tantum sunt monumenta libri. EPIGRAMMATA. ANNO 1661. TRES modo Carolida; numero gaudet Deus isto, Lætitiam minui ne sinat ille suam. Concurrit nato Christo denata Maria, Morbillis princeps indigna morte perempta est, Digna bono nimium cœlo, summumque favorem Viderat ignito fratrem soror optima curru Ostendis, dux chare, viam mihi, dixit; eadem, Non sine consilio sapienti regia proles Oxonium pridem deflevit, flet modo Granta, Dividit Oxonium, jungit quos Granta dolores, Esse solet major luctus qui tardior ire, Et plures lugens fortior esse solet. Promptior Oxonii luctus, vehementior ergo Grantæ; sed pietas par utriusque fuit. Quas (mira res) haud potuit asperum gelu, Occidit horti patrii calor rosas. Cum morbus unus, vulnus unum principes Ne regiæ soboli molesta sis, precor: tibi Materiam decuit carmen miserabile, lusum est Versu materiæ conveniente suæ. Epithalamium R. Caroli et R. Catharinæ, 1662. ΔΕΥΡ' Ὑμέναις, θεῶν πολύευκτον χάρμα καὶ ἀνδρῶν, Κρήτης ἐν μύθοισι διονύμου αἰσυμνήτης Τῆς δ' ὄντως μεγάλης Βρεττανίης βασιλεύς. Τῆς σκῆπτρον, τοῦ δ ̓ ἐν χερσὶ τρίαιναν ἔχων. Ἔκγονος ἡρώων ἀρεταῖς τ ̓ ἀρχαῖς τ ̓ ἐπισήμων, |