cero. Of his poetical writings we shall soon speak. Aristænetus 1, 1. Μικρού με παρῆλθεν εἰπεῖν, ὡς κυδωνιῶντες οἱ μαστοὶ τὴν ἀμπεχόνην ἐξωθοῦσι βιαίως. ΒΟΙΩΤΟΣ will be much interested in perusing the following notes, contained in the elegant edition of Aristænetus, for which the learned world is indebted to the zeal, the diligence, and the erudition of the accomplished critic, Professor Boissonade :-"Ut hoc obiter observem, ai μаσтol Thν àμTexórny Ewbouσi Biais, e Poeta sumtum videtur. Namque, si our scribas, hexameter exibit; qualia tamen prosaicis excidunt, qualiaque in ipsis sacris Literis occurrere ostendit multis Rev. J. J. Einen ad Scripta et de Erroribus J. Clerici." Dorv. Vanno p. 600. "Ex hoc Dorvilli loco frustra inferebat Abreschius virum doctissimum conjecisse bouo reddendum Aristæneto. Ipsa hæc observatio lectionem editam firmat. Nam Elovo potius quam bono scripserit Auctor, ut hexametrum corrumperet. Obiter de versibus prosæ orationi intextis a scriptoribus, insciis sæpius, nonnunquam pravo numerorum sensu deceptis, lectorem monebo adeat Marklandum ad Suppl. 901. p. 184.; Bosium, Staveren. Heusinger. ad Nepotis proœmium; Dorv. ad Char. 620.; V. D., qui se Cæcil. Metellum nuncupure amat, in Classica Ephemeride T. 15. p. 181., 16. p. 334., 17. p. 349., 19. p. 328., 20. p. 345., 21. p. 278., 22. p. 171., 23. p. 43. 296. Versus in prosaicis Italis scriptoribus deprehendit Tasson. ad Petrarchæ initium. Et in nostratibus non desunt exempla. Marmontelius, qui in Narratione Morali, cui index est, Amicitia Schola, Laissez donc la simple amitié Doucement amuser le loisir de son âme, omnino est reprehensione dignus; nam nimia in his est cacozelia, cum ipsa adverbii inversio ipsum de metro admoneret. Vide et Vaugelasii Animadvv. de Lingua Gallica p. 117., collato Menagio Obs. 190. Menagiana 1, 40. 77. 144. 3, 382. ubi similia vitia in Molierii et Ablancurtii oratione notantur; Carpentarium de Excell. Ling. Gall. 684. Clericum Bibl. Univ. 5, 258. Daunovium ad Boilavii Longin. 8, Neckera Miscell. 2, 15. Les vers gâtent l'harmonie de la prose; mais un hémistiche réussit quelquefois, et tombe agréablement pour l'oreille." Boissonade. 4. Alliteration in prose and in verse. Cic. de Senect. 11. Ita sensim sine sensu ætas senescit. "Ilagopolov etiam vocalium allusione insigne, in quo decorum servat in Catonis persona; nam seculum illud figuris hujusmodi delectabatur: quale est Ennii illud, O Tite, tute Tati, tibi tanta, tyranne, tulisti, et ejusdem ex Phoenice, Stultus est, qui cupita cupidus cupienter cupit, et Plauti in Menaechmis, Non potui paucis plura plane proloqui. Simile ex Eur. Med. adfert Victor. 36, 20. Turnebus Advers. 7, 19. e Cic." C. Langius. "Tautoλoyía, joci genus, et lepor quidam in repetitione litterarum: sic Ennius, Quidquam quisquam cuiquam, quod conveniat, neget. Item alibi, Nam cujus rationis ratio non extet, ei rationi ratio non est fidem habere. Et Cato senex ap. Carisium c. 2. Suapte natio sua separata seorsum. Thus Lucretius 1, 203. vivendo vitalia vincere secla, 258. pecudes pingues per pabula læta, 272. venti vis verberat, 342. 2, 653. 4, 127. 166. 859. 5, 790. 6, 507. multa modis multis, 1, 5. 30. possunt nec porro penitus penetrata, 727. magna modis multis miranda, 814. multimodis communia multis Multarum rerum in rebus primordia multa, 1023. multimodis, multis, mutata, 2, 115. multa minuta modis multis, 129. retroque repulsa reverti, 559. 5, 1002. placidi pellacia ponti, 2, 582. memori mandatum mente, 628. tympana tenta tonant, 4, 658. Multa rotunda modis multangula quædam, 1065. volgivagaque vagus venere, 1134. in voltuque videt vestigia, 5, 855. vides vesci vitalibus auris, 962. vel violenta viri vis, 991. Viva videns sepeliri viscera busto, 1063. duros durantia dentes, 6, 112. volantes Verberibus venti versant, 283. luminibus lustrans loca, 942. speluncis saxa superne, 1019. sponte sua sursum, 1246. lacrymis lassi luctuque, 1265. per populi passim loca promta. Virg. tales casus Cassandra canebat, Neu patriæ validas in viscera vertite vires, G. 1, 389. Et sola in sicca secum spatiatur arena. Soph. (Ed. Τ. 1273. τέκν' ἐκ τέκνων τέκοι, 1480. Ως τὰς ἀδελφὰς τάσδε τὰς ἐμὰς χέρας, sch. Pr. 733. Cicero, Στρέψασα σαυτὴν στεῖχ ̓ ἀνηρότους γύας. O fortunatam natam me consule Romam.' Juvenal seems to have ridiculed the line for the very alliteration, which Cicero, agreeably to the taste of the age, affected. But ever after monarchy had been re-established in Rome, it was fashionable and courtly to abuse the name of Cicero,-a name dear alike to liberty and to virtue. To question his oratorical talents would have been a vain attempt. The parasites of those times, therefore, directed their wit against his poetical effusions, because they are more open to attack.`I am persuaded, 'See Class. Journal, Vol. IX. p. 588. however, that, if the verses of Cicero be compared with the verses of his predecessors or contemporaries and coevals, they will not be found deficient in merit. But, if they are measured by the standard of Virgil, they must sink into insignificance: let it not, however, be forgotten that not one of the other predecessors can enter the lists with Virgil. Thetford, Nov. 1822. E. H. BARKER. OXFORD LATIN PRIZE POEM, FOR 1821. ELEUSIS. Sanctasque faces attollit Eleusis. CLAUD. QUISQUIS iter tendas, curvi prope littoris oram, Siste pedem, atque ævi recolas monumenta prioris: Salve! sancta domus, magnæ penetrale Parentis, Saltem aliquod veteres tumulos, dilapsaque fana Ditis amor. Vidit rutilos Trinacria currus, Duxit amor, fausto donec magis ordine rerum Ergo omnes Danaum vario sub nomine gentes Queis datur, arcanisque impune assistere sacris. Semper, et æternum spirat ver aureus annus. Tum si quis templi secreta, et mystica jura 2 Quin et Thriasii præsentis numina Divæ Adventante Dea; quo visu, expalluit amens Proxima quæ memorem? quo possim carmine totam Sacrorum seriem, celebresque ex ordine pompas 'Suet. Vita Ner. 2 Herodotus, lib. viii. |